سال نوبرهمه عزیزان مبارک وفرخنده باد

 

کهن ترین جشن ملی ومیهنی 

برفرزندان شایسته پارسوماش گرامی باد

سالی سرشاراز سلامتی وسرور داشته باشید

بوسه ای به گور

 

وقتی

در ایستگاه های گمشده این جهان

سرگردانیت را می بینم

می خواهم

جانم را

میان دستانم بفشارم

تا بوسه زند

به گور

چگونه می توان نگاهت را دید

وقتی لبریز می شوی

ازبی پناهی

              *******  محمد مرادیوسفی نژاد  ******

پیام صبح

ز دور آمد صدای زورق صبح

به روی موج دریا

گمانم قصه های تازه آورده ست

               نسیمی گفت این را

شدم بیدار دیدم صبح صادق

نشسته روی ایوان

ملایم در درون من فرو رفت

              به سان روح در جان

پیام قصه هایش را شنیدم

به گوش باد می گفت

گلوی مرغ دریا داد می زد

ز قول باد می سفت

            روز روز تازه ای ست امروز

             روز روز تازه ای ست امروز

*************   جان هاینس

امید

عکس از دوست عزیزم :اقای هوشنگ فرجی ( رگ منار)  

 انسان موجودی است که همچون طبیعت پیرامونش همواره بالقوه می باشد زیرا همیشه  چیزی در وجودش معلق است و همواره در حال شدن .سرشار از  اندیشه نو و نهادى روشن با سرشتى پر از خوبى ها و مردمى ها ،

   .ازاین رو حذف آنچه در هستی انسان معلق است برابر است با نیست کردن کل هستی او چرا که   موجودی  است که به کمال یعنی " کل بودنش " نرسیده است

این چیز نهفته در درون انسان چیست  رویا ، عشق ویا امید

هرچه باشد بدون شک نیرویی است  لایزال . الهامی آسمانی  وموهبتی خدایی  پیوسته همراه اوست تا انسان کمال جویی وانسانیتش را در خود تمام کند وبا اراده ودرک خود رسد به جایی که جز خدا نبیند

ساقی بده پیمانه ای زان می که بی خویشم کند

                                                     برحسن شورانگیز تو عاشق تر ازپیشم کند

نورسحرگاهی دهد فیضی که می خواهی دهد

                                                 بامسکنت شاهی دهد سلطان درویشم کند

سوزد مرا سازد مرا در آتش اندازد مرا

                                                 ازمن رها سازد مرا بیگانه ازخویشم کند  

                                       (رهی معیری)  

برای رسیدن به این غایت ویا رویا آدمی باید خود رادر دریای امید غرقه سازد تا با وزش نسیم وصل به ساحل معشوق رسد

ازگارسیا مارکز پرسیدند اگر بخواهی کتابی صد صفحه ای در باره امید بنویسی چه خواهی نوشت واو پاسخ داد که  ۹۹ صفحه آن را خالی خواهم گذاشت ودر انتهای صحفه اخر تنها خواهم نوشت: امید

در واقع امید اخرین چیزی است که تا لحظات واپسین عمر همراه اوست وجالب انکه برای بعد از مرگ نیز دلخوش به آن است برای دنیایی دیگر .درهرحال گرچه درعصر ما اندیشیدن با وارستگی روح وقلب پاک دشوار است اما خود می توانند امید بخش وانرژی دهنده باشد

بقول حافظ

الا یا ایها الساقی ادر کاسا وناولها              که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکلها

شب تاریک وبیم موج وگردابی چنین حایل            کجا دانند حال ما سبک بالان ساحل ها

*****     

قرن ها می گذرند

و تو در قرن خودت می مانی

ما از این قرن نخواهیم گذشت

ما از این قرن نخواهیم گریخت

با قطاری که کسان دگری ساخته اند

هیچ پروازی نیست

برساند ما را به قطار دو هزار

و به قرن دگران

مگر انگیزه و عشق

مگر اندیشه و علم

مگر آیینه و صلح

و تقلا و تلاش

قرن ها گرچه طلبکار جهانیم ولی

ما بدهکار جهانیم در این قرن چه باید بکنیم

هیچکس گاری ما را به قطاری تبدیل نکرد

هیچکس

ذوق و اندیشه پرواز نداشت

هیچکس از سر عبرت به جهان خیره نشد

هیچکس از سفری تحفه و سوغات نداشت

من در این حیرانم

که چرا قافله ی علم از این جا نگذشت

یا اگر آمد و رفت

پدرانم سرگرم چه کاری بودند؟

بر سر قافله سالار چه رفت

و اگر همره این قافله گشتند گهی

برنگشتند چرا؟

...

شعر : مرحوم مجتبی کاشانی 

نرم نرمک می رسد اینک بهار

بوی باران ، بوی سبزه ، بوی خاک
شاخه های شسته ، باران خورده پاک
آسمان آبی و ابر سپید
برگهای سبز بید
عطر نرگس ، رقص باد
نغمه شوق پرستوهای شاد
خلوت گرم کبوترهای مست

نرم نرمک میرسد اینک بهار
خوش به حال روزگار ...

خوش به حال چشمه ها و دشتها
خوش به حال دانه ها و سبزه ها
خوش به حال غنچه های نیمه باز
خوش به حال دختر میخک که میخندد به ناز
خوش به حال جام لبریز ازشراب
خوش به حال آفتاب ؛

ای دل من، گرچه در این روزگار
جامه رنگین نمیپوشی به کام
باده رنگین نمیبینی به جام
نقل و سبزه در میان سفره نیست
جامت از آن می که میباید تهی است

ای دریغ از تو اگر چون گل نرقصی با نسیم
ای دریغ از ما اگر کامی نگیریم از بهار
گر نکوبی شیشه غم را به سنگ
هفت رنگش میشود هفتاد رنگ ...

شعر : فریدون مشیری

اندیکا حوالی امام زاده بابازاهد

آن شنیدم که عاشقی جان‌باز

آن شنیدم که عاشقی جان‌باز                وعـظ گفتی به‌خطـه شیراز

ناگهـان روستائیـی نـادان                 خالی از نور دیده و دل و جان

ناتراشیده هیـکل و ناراست                 همچو غولی از آن میان برخاست

گفت ای مقتـدای اهل سخــن             غـم کارم بخـور که امشب مـن

خـرکی داشتم چگونه خری               خری آراسته به‌هر هنری

یک دم آوردم آن سبک رفتار              بـه‌تفرج میانه بازار

ناگهانش زمن بدزدیدند               زین جماعت بپرس اگر دیدند

پیر گفتا بدو که‌ای خرجو             بنشین یک زمان و هیچ مگـو

پس ندا کرد سوی مجلسیان             که اندرین طایفه ز پیر و جوان

هرکه با عشق در نیامیــزد             زین میانه به‌پای برخیزد

ابلهـی همچو خــر کریه ‌لقا             زود برجست از خـری برپـا

پیر گفتش توئی که در یاری            دل نبستی به‌عشـق؟ گفت آری

بانگ برداشت گفت ای خـردار            هان خرت یافتـم بیار افسار

                                       عراقی