کلور

مونه جور یه کلور سوکی

غم دل مثل یه بادی ابره

هو افهمه که چه دارم اکشم

که دلس جور دلم دربدره

به خیالت که ولاتم کوینه

سر تش یا سر او یا سر برد

منه دنیا که چینو پهن وگپه

کی به فکر مونه یه کلور زرد

دلم ای خواست که یه روز طالع مو

مونه ری بلگ گلی جا بنه هه

یا بدیسنی یه دمونی دلمه

به سر نیم دری منزل تو

تا میر جون بگرهدم همو سو

که به نوفتم برسی بو دل تو

********  هرمز علی پور*******

* کلور= باقیمانده علوفه دروشده در کشتزارها

بی کرانگی انسان

عجب موجودی است این انسان !

خردش ستایش برانگیز ، استعدادش بی‏پایان ،

 با صورتی ستودنی  و با حرکتی سریع !

در کردار چونان فرشتگان و در فهم و ادراک همچون خدای !

مایه زیبایی عالم و فخر همه جانداران !  

                            ****   شکسپیر ، هملت   ****

الا ای براورده چرخ بلند

چه داری به پیری مرا مستمند

چوبودم جوان برترم داشتی

به پیری مرا خوار بگذاشتی

همی زرد گرددگل کامکار

همی پرنیان گردد از رنج خار

دوتایی شد آن سرونازان به باغ

همان تیره گشت آن فروزان چراغ

به کردار مادر بدی تاکنون

همی ریخت باید به رنج تو خون

مرا کاش هرگز نپرورده ای

چو پرورده بودی نیازرده ای

بنالم زتو پیش یزدان پاک

خروشان بسر برپراکنده خاک

                     *** حکیم طوس فردوسی ***

دبیرستان سینا حدود ۶۰ سال پیش

پرکن پیاله را

این اقا کسری خبرنگار افتخاری وبلاگ وخردسال ترین فرد شرکت کننده در جشن یکصدمین سال نفت در کلن آلمان بود

===

پر کن پیاله را
کین جام آتشین
دیری ست ره به حال خرابم نمی برد
این جامها -که در پی هم می شود تهی-
دریای آتش است که ریزم به کام خویش،
گرداب می رباید و، آبم نمی برد!
            * * *
من، با سمند سرکش و جادویی شراب،
تا بی کران عالم پندار رفته ام
تا دشت پر ستارۀ اندیشه های گرم
تا مرز ناشناخته مرگ و زندگی
تا کوچه باغ خاطره های گریز پا،
تا شهر یادها...
دیگر شراب هم
جز تا کنار بستر خوابم نمی برد،
            * * *
هان ای عقاب عشق!
از اوج قله های مه آلود دور دست
پرواز کن به دشت غم انگیز عمر من
آنجا ببر مرا که شرابم نمی برد!
آن بی ستاره ام که عقابم نمی برد!
            * * *
در راه زندگی،
با اینهمه تلاش و تمنا و تشنگی،
با اینکه ناله می کشم از دل که: آب... آب!
دیگر فریب هم به سرابم نمی برد!

پر کن پیاله را ...

شعر از :فریدون مشیری

پنجم خرداد روزپیدایش نفت روز مسجدسلیمان گرامی باد

 باتوجه به گرفتاری های روزمره فرصتی نبود تا مطلبی در مورد یکصدمین سال تهیه کنم از این رو به ناچار دست به دامان نوشته های قبلی خودم شدم

صدسال

 صدسال است که نفت این اکسیرزندگی بخش از این شهراستخراج می شودیک قرن  است که لوله های قطوراین طلای سیاه را مکیده وبه دوردست ها

 می برند.هرلحظه ی این یک قرن دلارهای سبز ازاین شهرجاری است تا آن دورترها را آبادکندپیاده روها راسنگفرش کند خانه ها راگرم کندوزندگی پرزرق وبرقی برای ساکنین آن دورها به ارمغان بیاوردغافل ازآنکه دخترک معصوم ما تنها نظاره می کند ومردان بیکارمایوسانه وباچشمان منتظر به  امروز خود وفردای بی فرجام فرزندان خودفکرمی کنند.

...

چه گواراست این نفت

چه زلال است این مایع

مردم بالادست چه خدایی دارند

...

اما تنها این زیر زمین شهرمان نیست که  به دوردست سرازیراست دیگر نوبت روی زمین شده حالا سرمایه های انسانی است که ناخواسته رخت سفرمی بندند وشهررویاهایشان رابسوی کسب آینده ای برای خودوخانواده  ترک می کنندانسانهای بزرگی که نه تنها دراین شهرزاده شدندبلکه ساخته شدند.هرروز هرهفته فوج عظیمی ازاین جماعت عطای شهروخاطرات آن رابه لقایش می بخشندتابلکه حداقل بدیهیات زندگی راجایی دیگربیابند.ومسجدسلیمان است که هرروزتنهاترازپیش می شود

دوست داشتنی اما تنها - عزیراما بی کس  - دارا اما ندار

سالهاست دچارش هستیم.صدسال

...

 و چه سخت بود بیدلی را ، ساختن خانه ای در دل.
و این دل بینهایت، چه جای کوچکی بود برای  این خانه بس عزیز

...

اینجا، هر چه هست، جز با صداقت او و کلام و نقشهای او، حوض بی ماهیست.
شاید مزرعه ای باشد با زاغچه ای بر سر آن
زاغچه ای که هیچکس جدی نگرفتش .
اینجا را هدیه اش میکنم. به آنکس که برای سبدهای پرخوابمان، سیب آورد.
حیف که برای خوردن آن سیب، تنها بودیم . چقدر هم تنها ...(سهراب سپری)

یک قرن گذشت ...

....

مردمان سر رود آب رامی فهمند

اما...

دریغا مردمان سررود تشنه اند وبی آب . گرچه سرشارازعشقنداما حداقل امکانات زندگی را ندارند گرچه خون گرمند اما خانه های گرم وراحت ندارندوگرچه دلهاشان صاف وصیقلی است اما پیاده رو سنگفرش شده ای را ندارندواگرچه وگرچه درروزگاری همه اینها راداشتندوچه خوب داشتند

--

پنجم خرداد روز فوران اولین چاه نفت خاورمیانه است

روز تولد مسجدسلیمان

روز تولد اولین شرکت شهر خاورمیانه

وشایدروز حیات دوباره پارسو ماش

آری این دیار ماست

        درکشاکش روزگار

                ((که شب از یک بوسه می میرد

                             وسحرگاه بایک بوسه دیگر بدنیامی آید))

  روزمسجدسلیمان

وشاید...

روز نیک بختی یا سیه بختی

روز وفورنعمت یا فلاکت

روز دستیابی به منابع خدادادی

روز رونق وکامیابی

ویا زوال وفرسودگی وغریبانه به تاریخ واصل شدن....

یغمای خوان پرزرق وبرق طبیعت

کنتراست مکنت و فقر

     آری سهم ما اینست

               سهم من

                           سهم شهرمن

((سهم من پایین رفتن از یک پله متروکست 
         و به چیزی در پوسیدگی و غربت واصل گشتن 
                             سهم من گردش حزن آلودی در باغ خاطره هاست ))

واینک سهم ما

 دل سپردن به غرور گذشته هاست ...

                    یا درارقام گنگ چند درهزارنفت؟؟!!

کارگری خسته وعرق ریزان

           آکنده ازتلخی های پنهان

 پیرزنی نفس نفس زنان تعدادی نان در گوشه چادردارد

 و سروصدای بچه ها که ازمدرسه برمی گرداند

       در کوچه های تنگ وباریک

             آنها (( به بهانه های ساده خوشبختی خود می نگرد                     

        به زوال زیبای گلها در گلدان                     

                     به نهالی که تو در باغچه خانه مان کاشته ای

 و به آواز قناری ها

                     که به اندازه یک پنجره می خوانند ))
                آری این مسجدسلیمان است

خاکش طلاو خاکروبه اش بلا

به نفس افتاده ازجور ایام

سرشار محبت مردمانی باصفا

((که دلهاشان به اندازه یک عشق است))

           با هزاران امید درهزارتوی سرنوشت

                                                 و......

                                 سهم ما این است

***

چاه نفت

شایداین چاه که نفتش اکنون
برمی افروزدفانوسی درجنگل سرد
به شب خاموش کومه ی روستامردی
روزگاری بوده ست
جای اطراق ستوران ز شاهی
که به اردوگاهی
به خیال سفردورودرازیش به سر
باب فتحی ز یک قلعه ی بگشوده بودپیشاپیش
شایداین چاه که نفت اش اکنون
برمی افروزد
مشعل گرم المپیکی رادرمیدان
روزگاری بوده ست
عرصه رزم دلاورمردی
که تن خونینش
خفتگاهی فرورفته به تقدیرجفا
====  شعراز غلام رضایی میرقاید-----

آه از جوانی ات

ساعتی می خواهم

که با حوصله هام

              حرکت کند!

واز هر آفتاب

تا آفتاب دیگر

پیرترم که می کند !

فرهیخته ام کند.

با تقویم نجومی روزهای ما

وازآفتاب گفت ولطف تو

سپیدتر دمد

من حس عجیب هردم صبح

                با تو بودن را

چون اولین صبح زفاف

برکشیده بر ملحفه ای که

               بوی ترا با خود دارد

ای آرامجای تو

ای پر کشیده به زلف حنایی ات!

                          که صبح بخیر

ای بوی زنده عطر جوانی ات!

ای رشد رشید هم آوایی ات

ای همه سپیدسپید

آه از جوانی ات!

**********   یارمحمداسدپور *********

بپاس روز بزرگداشت فردوسی حماسه سرای آزاده پارسی

بناهای آباد گردد خراب                                         ز باران و از تابش آفتاب 

                   پی افکندم از نظم کاخی بلند                                  که از باد و باران نیابد گزند 

                   بر این نامه بر سال ها بگذرد                                 بخواند همی هر که دارد خرد

                   نمیرم از این پس که من زنده ام                               که تخم سخن را پراکنده ام

رقیبان دیروز رفیقان امروز

 اینها جمعی از بزرگان ورزش مسجدسلیمان هستند که در مراسم ختم مرحوم شعبان حبیبی درسال ۸۵ گرد هم آمدند اصغر سلطانی - منوچهر یاوری - مصطفی خراجی داریوش فروغی - فروتن - الاسوند - سرقلی - مرحوم شکرآمیز -ولی زاده - بخت و....اکثر آنهادیر زمانی در قالب دارایی وشاهین با هم رقابت داشتند واکنون در اندوه یکی از دوستان به ماتم نشسته اند

واقعا چقدر زود دیر می شود . چقدر پسندیده بود با توجه به کلکسیونی از افتخارات  که پیشکسوتان ورزش این شهر در دهه های ۴۰ و۵۰ در سطح کشور کسب کرده اند  در زمان حیات انها از ایشان تجلیل می شدتا هم نسل جدید بیشتر با آنها آشنا می گردید وهم غباری از ورزش خاک خورده شهرمان گرفته می شد...هر کدام از اینها دهها وشاید صدها ورزشکار تراز اول تربیت کرده اندوبه گردن جامعه ورزش وفرهنگی مان حق بزرگی دارند آیا زمان آن نیست که این حق ادا شود

گر چه یاران فارغند از یاد من                  از من ایشان را هزاران یاد باد    

راستی آقایی وافتخارات ورزش شهرما به کجا رفته است ؟قهرمانی های کشور واستان در فوتبال - والیبال - پینگ پنگ - گلف - واتر پلو - وزنه برداری - بدمینتون و... کجا واین وضعیت رو به احتضار ورزش شهر کجا ؟ آنهمه فعالیت ورزشی وتیم های ورزشی آنهمه استعداد وتعصب جه زود محو شد.

درهرحال شاید دلخوش کردن به غرور گذشته مان ما را تاحدودی تسکین دهد اما این کلام شیوا را بیاد آوریم که :زندگی آنچه زیسته‌ایم نیست، بلکه همان چیزی است که در خاطرمان مانده و آن‌گونه است که به یادش می‌آوریم تا روایتش کنیم. (گابریل گارسیا مارکز)

این مثنوی بهار غم انگیز  هوشنگ ابتهاج هم عجیب به حال وهوای ما می خورد خصوصا با این طبیعت ناسازگار بهارامسال . بهر حال گرچه روزگار غریبی است اما می توان همچنان امید داشت

بهار آمد ، گل و نسرین نیاورد
 نسیمی بوی فروردین نیاورد
 پرستو آمد و از گل خبر نیست
 چرا گل با پرستو همسفر نیست ؟
 چه افتاد این گلستان را ، چه افتاد ؟
 که ایین بهاران رفتش از یاد
 چرامی نالد ابر برق در چشم
 چه می گرید چنین زار از سر خشم ؟
 چرا خون می چکد از شاخه ی گل
 چه پیش آمد ؟ کجا شد بانگ بلبل ؟
چه درد است این ؟ چه درد است این ؟ چه درد است ؟
 که در گلزار ما این فتنه کردست ؟
 چرا در هر نسیمی بوی خون است ؟
چرا زلف بنفشه سرنگون است ؟
چرا سر برده نرگس در گریبان ؟
چرا بنشسته قمری چون غریبان ؟
 چرا پروانگان را پر شکسته ست ؟
 چرا هر گوشه گرد غم نشسته ست ؟
 چرا مطرب نمی خواند سرودی ؟
چرا ساقی نمی گوید درودی ؟
 چه آفت راه این هامون گرفته ست ؟
 چه دشت است این که خاکش خون گرفته ست ؟
 چرا خورشید فروردین فروخفت ؟
 بهار آمد گل نوروز نشکفت
 مگر خورشید و گل را کس چه گفته ست ؟
 که این لب بسته و آن رخ نهفته ست ؟
 مگر دارد بهار نورسیده
 دل و جانی چو ما در خون کشیده ؟
مگر گل نو عروس شوی مرده ست
 که روی از سوگ و غم در پرده برده ست ؟
 مگر خورشید را پاس زمین است ؟
 که از خون شهیدان شرمگین است
 بهارا ، تلخ منشین ،خیز و پیش ای
 گره وا کن ز ابرو ،چهره بگشای
 بهارا خیز و زان ابر سبک رو
 بزن آبی به روی سبزه ی نو
 سر و رویی به سرو و یاسمن بخش
 نوایی نو به مرغان چمن بخش
 بر آر از آستین دست گل افشان
 گلی بر دامن این سبزه بنشان
 گریبان چاک شد از ناشکیبان
 برون آور گل از چاک گریبان
 نسیم صبحدم گو نرم برخیز
 گل از خواب زمستانی برانگیز
بهارا بنگر این دشت مشوش
 که می بارد بر آن باران آتش
 بهارا بنگر این خاک بلاخیز
که شد هر خاربن چون دشنه خون ریز
بهارا بنگر این صحرای غمناک
 که هر سو کشته ای افتاده بر خاک
بهارا بنگر این کوه و در و دشت
 که از خون جوانان لاله گون گشت
 بهارا دامن افشان کن ز گلبن
 مزار کشتگان را غرق گل کن
 بهارا از گل و می آتشی ساز
 پلاس درد و غم در آتش انداز
 بهارا شور شیرینم برانگیز
 شرار عشق دیرینم برانگیز
بهارا شور عشقم بیشتر کن
 مرا با عشق او شیر و شکر کن
گهی چون جویبارم نغمه آموز
 گهی چون آذرخشم رخ برافروز
مرا چون رعد و توفان خشمگین کن
 جهان از بانگ خشمم پر طنین کن
 بهارا زنده مانی ، زندگی بخش
 به فروردین ما فرخندگی بخش
هنوز اینجا جوانی دلنشین است
 هنوز اینجا نفس ها آتشین است
 مبین کاین شاخه ی بشکسته خشک است
 چو فردا بنگری ، پر بید مشک است
 مگو کاین سرزمینی شوره زار است
 چو فردا در رسد ، رشک بهار است
 بهارا باش کاین خون گل آلود
 بر آرد سرخ گل چون آتش از دود
 بر اید سرخ گل ، خواهی نخواهی
 وگر خود صد خزان آرد تباهی
بهارا ، شاد بنشین ، شاد بخرام
بده کام گل و بستان ز گل کام
اگر خود عمر باشد ، سر بر آریم
دل و جان در هوای هم گماریم
میان خون و آتش ره گشاییم
ازین موج و ازین توفان براییم
دگربارت چو بینم ، شاد بینم
سرت سبز و دلت آباد بینم
 به نوروز دگر ، هنگام دیدار
 به ایین دگر ایی پدیدار

خروس خسته

با گلویی باد کرده

چندی این خروس خسته به خواند و

صبح نیاید؟

صبح ٬

نه به بانگ خروس می آید

ونه شب

به پارس سگ !

********   غلام رضوی ********

چرا من ؟

آرتور اش ـ  تنیسور سیاه پوست وقهرمان سابق ویمبلدون ـ به خاطر خون الوده ای که در جریان یک عمل جراحی در سال ۱۹۸۳ دریافت کرد به بیماری ایدز مبتلا شد و در بستر مرگ افتاد . او از سراسر دنیا نامه هایی از طرفدارانش دریافت کرد.یکی از طرفدارانش نوشته بود " چرا خدا تو را برای چنین بیماری دردناکی انتخاب کرد؟"

آرتور در پاسخش نوشت"در دنیا ۵۰ میلیون کودک بازی تنیس را اغاز می کنند.۵ میلیون نفر یاد می گیرند  چگونه تنیس بازی کنند.۵۰۰ هزار نفر تنیس را در سطح حرفه ای یاد می گیرند.۵۰ هزار نفر پا به مسابقات می گذارند .۵ هزار نفر سرشناس می شوند. 50 نفر به مسابقات ویمبلدون راه می یابند 4 نفر به نیمه نهایی می رسند و ۲نفر به فینال...آن هنگام که جام قهرمانی را روی دستانم گرفته بودم هرگز نگفتم"خدایا چرا من؟" و امروز که از این بیماری رنج  می کشم نیز نمی گویم "خدایا چرا من؟"

کرشمه ی لیلا

 رخساره ی جهان

امروز مکدر است

ازخشم تو وقهر من

چه زمانه سنگینی ست

نه دلی می تپد به شوق

نه لبی ز خنده گشوده می شود

باید به ناز اکنون

ازپی خورشید گشت

تابرآید به صلح چون صبح

که بغض طلوع را

در گلویمان بشکند

مگر نگفته بودی

امروز آغاز کهنگی ست

وماهواره های آسمان

رنج های میانه ی خاور را

برسیمای غرب می بارد

تا کودکان بور

با چشمان آبی حیرت

بی تابی کنند

پس چرا

عموی دروغینت سام

این تصویر مکدر را

از ستون حوادث می چیند

که هیچ دستی را

یارای بازیافتنش نیست

چه غم غریبی ست خدایا

مر کرشمه ی لیلای مشرقی

به جلوه ای دوباره فضای ماهواره ای را

مفخرکند

ورنه

 هیچ منظر بلندبالایی

بی قراری دلم را نمی شکند

،،،،،،،،‌‌‌‌‌‌‌‌            غلام رضایی میرقاید

به بهانه اول اردیبهشت سالروز درگذشت سهراب سپهری

 دره خاموش
،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،
سکوت ، بند گسسته است.
کنار دره، درخت شکوه پیکر بیدی.
در آسمان شفق رنگ
عبور ابر سپیدی.

نسیم در رگ هر برگ می دود خاموش.
نشسته در پس هر صخره وحشتی به کمین.
کشیده از پس یک سنگ سوسماری سر.
ز خوف دره خاموش
نهفته جنبش پیکر.
به راه می نگرد سرد، خشک ، تلخ، غمین.

چو مار روی تن کوه می خزد راهی ،
به راه، رهگذری.
خیال دره و تنهایی
دوانده در رگ او ترس.
کشیده چشم به هر گوشه نقش چشمه وهم:
ز هر شکاف تن کوه
خزیده بیرون ماری.
به خشم از پس هر سنگ
کشیده خنجر خاری.

غروب پر زده از کوه.
به چشم گم شده تصویر راه و راهگذر.
غمی بزرگ ، پر از وهم
به صخره سار نشسته است.
درون دره تاریک
سکوت بند گسسته است.

خلیج همیشه فارس

سایت   Google   اسم خلیج فارس را به خلیج عربی تغییز داده درصورتیکه یک میلیون نفر اعتراض خود را به آدرس زیر ارسال کنند این سایت

http://www.petitiononline.com/sos02082/petition.html

مجبور به برگرداندن این تغییر می شود

 پس از باز شدن این صفحه روی گزینه قرمز رنگ                    sign the petition         کلیک کرده حالا کافی است در کادر باز شده  تنها اسم وایمیل خود را وارد نموده وروی لبه پایین این صفحه             

preview your signature            کلیک نمایید وسپس با انتخاب لبه         approve signature     در صفحه ظاهر شده این پیشنهاد را تایید نماییدتا شما نیز در آمار معترضین وپیشنهاددهندگان قرار بگیرد

شیران بختیاری

به پیرامن کوهساری بلند                                     دیاریست پرمایه و ارجمند
ده و بیشه و دشت و آب روان                             زمینی چو خورشید روشن روان
گران بار کوهی بلند اختری                                  سپهر افسری ایزدی گوهری
زیک سو به ماهی فرو هشته یال                            وز آن سوی بر ماه گسترده بال
همانا که آن مرز مینو سرشت                              بود لختی از خاک خرم بهشت
گریبانش از گوهر آکنده است                               عبیرش به دامن پراکنده است
در آن سرزمین کرده جای نشست                        نژادی جوانمرد و "ایران" پرست
دلیر و گرانست و پولاد خای                                سرافراز و با نام و جنگ آزمای
گه آشتی آب آتش نورد                                       چو دریای آتش به گاه نبرد
سواران شیر افکن پیل تن                                   پدر بر پدر گرد و شمشیرزن
همه از در فر فرماندهی                                     پدید آورد روزگار بهی
گروهی چو خورشید روشن گرا                            تباری زخورشید روشن ترا
مر آن مرز را "بختیاریست" نام                       که بادش جهان رام و گردون به کام
گر ایران زمین، بختیاری نداشت                          برانم که از بخت یاری نداشت
همه مردمش گرد و شیر اوژنند                                 تو گوئی مگر کوهی از آهنند

********  حسین پژمان بختیاری ********

اگر روزی خدا جهان را آغاز کرده است ، مسلماً آن  ،

نوروز بوده است وً بهار نخستین فصل

 سبزه ها روئیدن آغاز کرده اند

و رود ها رفتن و شکوفه ها سر زدن

 و جوانه ها شکفتن ،

 بهار از راه رسید به امید جلوه های زیبای آفرینش اما تعطیلات نوروزی امسال ازگل های بابونه وگل سرخ بی بهره بود لالی واندیکا وچم اسیاب طراوت همیشگی را نداشت وشیمبار همیشه سبز خشک بود چونان دشتهای کویری در عطش باران معطر بودند تا جوانه های تازه رسته را با ضیافت خود مهمان کنند اما کاسه آسمان خالی از مایه حیات بخش بود تا بهار از راه نرسیده نظاره گر تابستان باشیم

 اماعلیرغم خشکسالی ناشی از فقدان بارندگی - مسجدسلیمان در نوروز باز حال وهوای خاص خود را داشت کوچه باغ های عشق و مهربانی مثل همیشه با صفابود و سبز و جویبار محبت بختیاری آن را با ضیافت خود سیراب میکرد . سرمست ازدیدن قافله دوستان وفامیل ُ تجدید خاطره با یاد عزیزان از دست رفته سوم فروردین بازهم با سنت زیبای مراسم شاهنامه خوانی - روز دوازدهم فروردین هم که احمد بابادی  طنز پرداز شهر در اثار باستانی سرمسجد به هنرنمایی پرداخت ودرنهایت سیزده بدر که مثل دیگر روزهای عید به یمن جاده شهرکرد خیل دوستداران طبیعت  به دلا وشیمبار کشانیده شدندتعطیلات نوروزی امسال در مسجدسلیمان سپری شد

به امید هربهار

    درفراسوی هرنگاه

          درتبسم هرلبخند

                    مست هرفکر هرپندار

                              روزگارتان خوش باد.

چه خوب بود اگر این مراسم شاهنامه خوانی هرساله در یک نقطه از شهرستان مسجدسلیمان برگزار می شد تا در کنار گسترس فرهنگ شاهنامه خوانی مهمانان نوروزی با جاذبه های تاریخی وطبیعت پیرامون مسجدسلیمان مانند برد نشانده - ابشار های ارپناه - چارطاقی اندیکا - قلعه بردی - قلعه زراس - هفت شهیدان - چم اسیاب - شیمبار و... ارنزدیک اشنا می شدند

سال نوبرهمه عزیزان مبارک وفرخنده باد

 

کهن ترین جشن ملی ومیهنی 

برفرزندان شایسته پارسوماش گرامی باد

سالی سرشاراز سلامتی وسرور داشته باشید

بوسه ای به گور

 

وقتی

در ایستگاه های گمشده این جهان

سرگردانیت را می بینم

می خواهم

جانم را

میان دستانم بفشارم

تا بوسه زند

به گور

چگونه می توان نگاهت را دید

وقتی لبریز می شوی

ازبی پناهی

              *******  محمد مرادیوسفی نژاد  ******

پیام صبح

ز دور آمد صدای زورق صبح

به روی موج دریا

گمانم قصه های تازه آورده ست

               نسیمی گفت این را

شدم بیدار دیدم صبح صادق

نشسته روی ایوان

ملایم در درون من فرو رفت

              به سان روح در جان

پیام قصه هایش را شنیدم

به گوش باد می گفت

گلوی مرغ دریا داد می زد

ز قول باد می سفت

            روز روز تازه ای ست امروز

             روز روز تازه ای ست امروز

*************   جان هاینس

امید

عکس از دوست عزیزم :اقای هوشنگ فرجی ( رگ منار)  

 انسان موجودی است که همچون طبیعت پیرامونش همواره بالقوه می باشد زیرا همیشه  چیزی در وجودش معلق است و همواره در حال شدن .سرشار از  اندیشه نو و نهادى روشن با سرشتى پر از خوبى ها و مردمى ها ،

   .ازاین رو حذف آنچه در هستی انسان معلق است برابر است با نیست کردن کل هستی او چرا که   موجودی  است که به کمال یعنی " کل بودنش " نرسیده است

این چیز نهفته در درون انسان چیست  رویا ، عشق ویا امید

هرچه باشد بدون شک نیرویی است  لایزال . الهامی آسمانی  وموهبتی خدایی  پیوسته همراه اوست تا انسان کمال جویی وانسانیتش را در خود تمام کند وبا اراده ودرک خود رسد به جایی که جز خدا نبیند

ساقی بده پیمانه ای زان می که بی خویشم کند

                                                     برحسن شورانگیز تو عاشق تر ازپیشم کند

نورسحرگاهی دهد فیضی که می خواهی دهد

                                                 بامسکنت شاهی دهد سلطان درویشم کند

سوزد مرا سازد مرا در آتش اندازد مرا

                                                 ازمن رها سازد مرا بیگانه ازخویشم کند  

                                       (رهی معیری)  

برای رسیدن به این غایت ویا رویا آدمی باید خود رادر دریای امید غرقه سازد تا با وزش نسیم وصل به ساحل معشوق رسد

ازگارسیا مارکز پرسیدند اگر بخواهی کتابی صد صفحه ای در باره امید بنویسی چه خواهی نوشت واو پاسخ داد که  ۹۹ صفحه آن را خالی خواهم گذاشت ودر انتهای صحفه اخر تنها خواهم نوشت: امید

در واقع امید اخرین چیزی است که تا لحظات واپسین عمر همراه اوست وجالب انکه برای بعد از مرگ نیز دلخوش به آن است برای دنیایی دیگر .درهرحال گرچه درعصر ما اندیشیدن با وارستگی روح وقلب پاک دشوار است اما خود می توانند امید بخش وانرژی دهنده باشد

بقول حافظ

الا یا ایها الساقی ادر کاسا وناولها              که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکلها

شب تاریک وبیم موج وگردابی چنین حایل            کجا دانند حال ما سبک بالان ساحل ها

*****     

قرن ها می گذرند

و تو در قرن خودت می مانی

ما از این قرن نخواهیم گذشت

ما از این قرن نخواهیم گریخت

با قطاری که کسان دگری ساخته اند

هیچ پروازی نیست

برساند ما را به قطار دو هزار

و به قرن دگران

مگر انگیزه و عشق

مگر اندیشه و علم

مگر آیینه و صلح

و تقلا و تلاش

قرن ها گرچه طلبکار جهانیم ولی

ما بدهکار جهانیم در این قرن چه باید بکنیم

هیچکس گاری ما را به قطاری تبدیل نکرد

هیچکس

ذوق و اندیشه پرواز نداشت

هیچکس از سر عبرت به جهان خیره نشد

هیچکس از سفری تحفه و سوغات نداشت

من در این حیرانم

که چرا قافله ی علم از این جا نگذشت

یا اگر آمد و رفت

پدرانم سرگرم چه کاری بودند؟

بر سر قافله سالار چه رفت

و اگر همره این قافله گشتند گهی

برنگشتند چرا؟

...

شعر : مرحوم مجتبی کاشانی 

نرم نرمک می رسد اینک بهار

بوی باران ، بوی سبزه ، بوی خاک
شاخه های شسته ، باران خورده پاک
آسمان آبی و ابر سپید
برگهای سبز بید
عطر نرگس ، رقص باد
نغمه شوق پرستوهای شاد
خلوت گرم کبوترهای مست

نرم نرمک میرسد اینک بهار
خوش به حال روزگار ...

خوش به حال چشمه ها و دشتها
خوش به حال دانه ها و سبزه ها
خوش به حال غنچه های نیمه باز
خوش به حال دختر میخک که میخندد به ناز
خوش به حال جام لبریز ازشراب
خوش به حال آفتاب ؛

ای دل من، گرچه در این روزگار
جامه رنگین نمیپوشی به کام
باده رنگین نمیبینی به جام
نقل و سبزه در میان سفره نیست
جامت از آن می که میباید تهی است

ای دریغ از تو اگر چون گل نرقصی با نسیم
ای دریغ از ما اگر کامی نگیریم از بهار
گر نکوبی شیشه غم را به سنگ
هفت رنگش میشود هفتاد رنگ ...

شعر : فریدون مشیری

اندیکا حوالی امام زاده بابازاهد

آن شنیدم که عاشقی جان‌باز

آن شنیدم که عاشقی جان‌باز                وعـظ گفتی به‌خطـه شیراز

ناگهـان روستائیـی نـادان                 خالی از نور دیده و دل و جان

ناتراشیده هیـکل و ناراست                 همچو غولی از آن میان برخاست

گفت ای مقتـدای اهل سخــن             غـم کارم بخـور که امشب مـن

خـرکی داشتم چگونه خری               خری آراسته به‌هر هنری

یک دم آوردم آن سبک رفتار              بـه‌تفرج میانه بازار

ناگهانش زمن بدزدیدند               زین جماعت بپرس اگر دیدند

پیر گفتا بدو که‌ای خرجو             بنشین یک زمان و هیچ مگـو

پس ندا کرد سوی مجلسیان             که اندرین طایفه ز پیر و جوان

هرکه با عشق در نیامیــزد             زین میانه به‌پای برخیزد

ابلهـی همچو خــر کریه ‌لقا             زود برجست از خـری برپـا

پیر گفتش توئی که در یاری            دل نبستی به‌عشـق؟ گفت آری

بانگ برداشت گفت ای خـردار            هان خرت یافتـم بیار افسار

                                       عراقی

سیزده خط برای زندگی

---

سیزده خط برای زندگی

1- دوستت دارم ، نه به خاطر شخصیت تو ، بلکه بخاطر شخصیتی که من در هنگام با تو بودن پیدا میکنم.  

2- هیچکس لیاقت اشکهای تو را ندارد و کسی که چنین ارزشی دارد باعث اشک ریختن تو نمیشود

3- اگر کسی تو را آنطور که میخواهی دوست ندارد، به این معنی نیست که تو را با تمام وجودش دوست ندارد

4- دوست واقعی کسی است که دستهای تو را بگیرد ولی قلب تو را لمس کند

5- بدترین شکل دلتنگی برای کسی آن است که در کنار او باشی و بدانی که هرگز به او نخواهی رسید

6- هرگز لبخند را ترک نکن، حتی وقتی ناراحتی چون هر کس امکان دارد عاشق لبخند تو شود.

7- تو ممکن است در تمام دنیا فقط یک نفر باشی، ولی برای بعضی افراد تمام دنیا هستی.

8- هرگز وقتت را  با کسی که حاضر نیست وقتش را با تو بگذراند، نگذران.

9- شاید خدا خواسته است که ابتدا بسیاری افراد نامناسب را بشناسی و سپس شخص مناسب را، به این ترتیب وقتی او را یافتی بهتر می‌توانی شکر گزار باشی.

10- به چیزی که گذشت غم نخور، به آنچه پس از آن آمد لبخند بزن.

11- همیشه افرادی هستند که تو را می‌آزارند، با این حال همواره به دیگران اعتماد کن و فقط مواظب باش که به کسی که تو را آزرده، دوباره اعتماد نکنی.

12- خود را به فرد بهتری تبدیل کن و مطمئن باش که خود را می‌شناسی قبل از آنکه شخص دیگری را بشناسی و انتظار داشته باشی او تو را بشناسد.

13- زیاده از حد خود را تحت فشار نگذار، بهترین چیزها در زمانی اتفاق می‌افتد که انتظارش را نداری

این متن را برای کسانی که به هر دلیل دوست تو هستند بفرست، حتی اگر آنها را همیشه نمی‌بینی یا با آنها همیشه صحبت نمیکنی.. ولی به خاطر داشته باش

هر آنچه اتفاق می‌افتد، بنا به دلیلی است“

گابریل گارسیا مارکز 

به دوست عزیزم

امان الله عزیز

عزیزترین آدمها. در زمان حیاتشان چنان بما نزدیکند که ما نمی‌توانیم شکوه حضورشان را دریابیم. اما وقتی که از پیش ما میروند آرام آرام نبودشان را درک می‌کنیم. باز می‌شناسیم. می فهمیم که آنان که بودند. چه می گفتند و چه می خواستند. ما همیشه با عشق آنها همراه  هستیم . حرفها برایشان داریم  اما وقتی در برابرشان قرار می‌گیریم قفل بر زبانمان می‌زنند. اختیار از ما سلب می‌شود. سکوت پیشه می‌کنیم و غرقه در حضور آنان مست می‌شویم و درست در زمانی که می‌روند یادمان می آید که چه گفته ها داشتیم و نگفتیم.واین ناگفته ها دلتنگی هایمان را دوچندان می کند  شاید تعداد اینها در زندگی هر کدام از ما به تعداد انگشتان دست هم نرسد

انسان همواره موجودی بالقوه است تا هنگام رسیدن به پایانش ، چرا که همواره چیزی در وجودش معلق است ، ما همواره در حال شدن هستیم و حتی تا وقتی یک ثانیه از حیاتمان باقی است خصوصا درجامه انسانیت ودر کسوت معلم که او وجودش تشنه سیراب کردن ذهن هاست.بدون شک کلام شیوای سهراب سپهری از درک  ریاضیات حیات در فقدان معلم عزیز ریاضی مصداق خواهد یافت

زندگی مجذور آئینه است

زندگی گل به توان ابدیت

زندگی ضرب زمین در ضربان دل ما

زندگی هندسه ساده و یکسان نفسهاست

درهرحال مرگ حق است آدمیان را از مرگ طبیعی گریزی و گزیری نیست .اما دست یابی به رتبه کمال در انسانیت مستلزم  آن است که انسان دوبار زاده شود و دو بار بمیرد. این همان دست یافتن به گوهر حیات حقیقی و آغاز حیات پیش ازممات است.

از پیامبر اکرم نیز نقل شده که آدمی دو بار باید بمیرد

(موتوا قبل ان تموتوا):

سر موتوا قبل موت این بود

کز پس مردن غنیمت ها رسد

ای خنک آن را که پیش از مرگ مرد

یعنی او از اصل این رز بوی برد

پس همه آدمیان را در این دنیا یک تولد و یک مرگ است. اما دست یابی به رتبه کمال در انسانیت مستلزم  آن است که انسان دوبار زاده شود و دو بار بمیرد.نه تولد طبیعی بلکه اغاز حیات حقیقی که با دستیابی به اعماق حقیقت هستی حاصل می گردد. طرفه آن که این زاده شدن و مردن ثانی بر هم منطبق است.

                                       خدایش رحمت کند وبیامرزد- اردشیر

 =======

اردشیر عزیز سلام
اربعین مرحوم یدالله با اربعین سالار شهیدان است اگر صلاح بدانی اطلاع رسانی بنما
مرا مرگ خوش تر از آن زندگی      که سالار باشم کنم بندگی
بزرگی که انجام آن بندگی است    بر آن مهتری بر بباید گریست
به نام نکو گر بمیرم رواست         مرا نام باید که تن مرگ راست

 اربعین استادبزرگ ریاضی معلم دلسوز ،برادری مهربان مرحوم مغفور ید اله شیخ رباطی را به اطلاع کلیه عزیزان می رسانیم و به همین مناسبت مجلس یاد بودی را بر سر تربت پاکش واقع در چهار بیشه در روز پنج شنبه مورخ 9/12/86 راس ساعت 9تا11برگزار می نماییم.امیداست که شرکت شما عزیزان در این مراسم تسکینی باشد برای بازماندگان

ازطرف خانواده های عیدی شیخ رباط و طوایف بزرگ شیخ رباط و ورناصری

----

در سوگ فرزند بختیاری
استاد ریاضی وریاضت

ناگهان پنجره ای شد بسته
تیره دیواری شد
تا میان خورشید ،و گل تازه بهاری که از آن
صبح گاهان با هم خوش بش ها و سلام
نازها میکردند نور و گل هر دمه صبح
بگسلداین پیوند
و جداشان از هم
وای  بیجا ناگه
و چه بی موقع  ، چه زود
تند بادی از درد
درد طوفانی و سرد
بست این پنجره و این دیدار
سدره شد به نسیم
و هوا را مسدود
تا گل تازه شکفته ز بهار
برگ برگ تن زیبایش را
بی هوا خشکاند
سینه اش از خفقان سوزاند
ره عبورش را باز
سوی خاموشـــــتــان
شهر تاریک و سکوت
بی در و پنجره و نور و نفس
برجوانمرگ چه باید گفتن
هیچ ، جز صبر و شکیبایی و اشک
اشکی از عاطفه ایلی خود اندرین سوگستان
بر ید الله خردمند عزیز
که خورد غلت بروی گونه
تا کمی آرامش – تا مگر تسکینی

** ابوالحسن نوروزی

=

به یادبود پسر عموی عزیز و گرامی ام، یدالله شیخ رباطی

او رفت ولی یاد او و خاطره های زیبایی که یادآور شکوه انسانی بزرگوار و والاست برای همیشه با ماست.

او در زمستانی سخت و دشوار توشه بربست  ولی مثل زندگی ، مثل روزها و شب ها ، مثل بهار و طراوتش در یاد ما برای همیشه باقی ست.....

او رفت ولی یاد ش مثل باران بهاری در جویبار زندگی ما جاریست ..........

او رفت ولی گلهای لاله و نسترن باز هم در کوه و صحرا  می روید  تا یاد آور انسانی با شکوه و بزرگوار چون او باشد....... او طبیعت بود با همه سادگی  و خوبی اش ..........

یادش گرامی باد

نصرت الله شیخ رباط